پنجره ها کلافه اند از
سنگینی ِ نگاه منتظرم...
اگر نمی آیی بگو
اینقدر پنجره ها را زجــــر ندهم
چشم هایم به جهنم..

تو به من بگو كهـــ...
مرز میان تــحمل و عصیان كجاستــ..؟؟

و من تا بهــ كجا و تا بهــ كی..

می باید بهــ نام تحمل و نجابتــ..

رفتار های تورا نا دیده بگیرم..؟؟

روزی از همراه زندگی ام انتظار استواری داشتم..

همچو كوه..

ولی شكننده یافتمتــ...

دیــــــگه از درد دل هایی ک با دیـــــــــگران کـــــــــ ــــــــــــــردم خسته شدم
اینبار مــــــــــ‌‌یخواهم دردم را بــــــــــ تو بـــــــــــگویم...

بـسلامتـی

شبی که تـو خـواب بتـرسی

بخـوایــی سـریع گـوشیتـو برداری و بـه عشقـت اس بـدی

یهـو ببینی محکـم بغـلـت گـرفـت و گفـت:

نـتــرس عمــرم مـن کــنارتــم..

בلــتــنــگــــــمــ ...

مـــــثــل مــ ـ ـ ـ ـــاهــ

ڪــﮧ بــבون نــیــمـ ـﮧ اشـ هــر شــبــ لاغــرتــر مــیـشـوב ...

گاهے دلمـ از ـهر چه آدمـ است مے گیرد‎...!
‎
گاهے‎ ‎دلمـ دو کلمه حرف مهربانانه مےخواهد‎...!
‎
نه به شکل ِ دوستت دارم و یا نه بــ‎
‎ِ شکل ِ بے تو ‏مے میرمـــ‎...!
ساده شاید
مثل دلــــتنگ نباش
فردا روز دیگر‎
‎ے ‏ست‎

بـَعضـے وَפֿــتـآ

بـآیـَـכ تـَنهـآ بـآشـے ،

تَنهـآـے ِ تَنهـآ ....

هـے آهَنـگــ گوشـ بــכے ،

فِكــ ڪـُـنـے ،

هَمــہ چیـو بـریزـے تـُو פֿــوכتـــ ...

تـآ مـَرز ِ اِنفجـآر بـرـے ....

اونـوَפֿــ כر ِ اُتـآقـ ُ بـآز ڪـُـنے ُ بـآ هَمـوטּ

لـَبـפֿـَـنـכ مـَسـפֿــَرــہ ـے هَمیشگـے وـآنِــموכ ڪـُـنـے

ڪـہ هَمــہ چے פֿــوبــہ ..

همه میتونن اسمت رو صدا کنن اما....
کم هستن کسایی که وقتی اسمت رو صدا میزنن لذت میبری
و با تمام وجود دوس داری در جوابشون بگی:جاااانم...