بــﮧ سلامتـے اوטּ لامصبـــایـے ڪــﮧ از زنـבگیت رفتـטּ امــا از ایـטּ בل لعنتیت نرفتـטּ

ﺷــﻬﺮﯾـــﻮﺭ ﮐــﻪ ﮔــﺬﺷــﺖ ﺑــﺎ ﺳــﺮﺩﯾــﻪ ﻧــﮕﺎﻫــﺖ ...
ﺍﻣــﺎ ﺍﯼ ﮐــﺎﺵ
ﻣﻬــﺮ ﺑــﺎ ﻣــﻬــﺮﺕ ﺷــﺮﻭﻉ ﺷــــﻮﺩ...

دلـــَم گرفتــﮧ...
از همــﮧ ی بــی تفآوتــی هآ...
از همــﮧ فــَرآموشی هآ...
از هَمﮧ بــی اعتمــآدی هآ...
کــآش معلــمی بود و انشـ ـ ـــآیی مــی خوآســت...
"روزگــآر خود رآ چگونــه مــی گــُذرآنید؟؟؟.........."

نـشـــانی ام را می خـواســـتـی ؟

هــمـان مـحـلــه ی قـدیـمی پـائـیـز !

مـنتـظرم هـــنـوز ...

اما زرد

اما خشــڪـ

گاهی بیـاد می آورم تــو را

زیـر پـا ڪه می مـــانـم ...

تنهایی یعنی یه وقتهایی هست میبینی فقط خودتی و خودت!



رفیق داری ولی

همــــــــدرد نداری!


خانواده داری


حمــــــــایت نداری!

عشق داری…






تکیـــــــــه گاه نداری!

مثل همیــــشه….






همه چــــــی داری…





و هیـــــچی نداری

آدم هـــایِ خــوب

از یـاد نمـیـرن

از دل نمـیـرن

از ذهـــن نـمیـرن

ولـــی زودتــر از ایــن کـــه فـکـــرش رو بـکـــنــی از پــیـشـت مــیــرن
.
.
.
.
.
.
.....

دل اگـر بستـــی

مُـحــکم نـبنــد ...

مُـواظِــب بــاش

،

گـِـره کــور نـــزنـی ...

روزی ...

او میـــــــــرود ...

و تـو میــــــمانی و یـک گـِـره کــور ...
.
.
.
.
.

تنـهــایـی بـد اسـت

،

امــا بـد تــر از آن ایـنسـت

کــه بخــواهـی تنـهــایــیت را بـــا آدم هــای مـجــازی پــر کـنــی

آدم هــایــی کــه بـــود و نـبــودشـان

،

بــه روشــن یــا خـــامــوش بـــودن یـــک چـــراغ بـستــگی دارد …
.
.
.
.
.
.....

مـی آیــــی . . .

عــــاشــق می کنــــی . . .

مـحـــو مــــیشـوی . . . .

تــا فــرامـوشـت مــی کـنـــم

،

دوبـــاره مـی آیــــی . . .

تــــازه مـی کنــــی خــاطــراتــت را . . .

مـحـــو مــــیشـوی . . . . .
.
.
.
.
.
....